பிறப்பு
விழிப்பு
அணைப்பு
சிரிப்பு
குறும்பு
வளர்ப்பு
படிப்பு
உழைப்பு
சம்பாதிப்பு
ஈர்ப்பு
கலப்பு
பொறுப்பு
சுமப்பு
இடையிடையே … களிப்பு, இறுமாப்பு, விருப்பு, வெறுப்பு, கொழுப்பு, எதிர்ப்பு, இழப்பு, களைப்பு, அலுப்பு
கடைசியில்……வேறென்ன?
இறப்பு
பிறகு என்ன?
விதைப்பு (புதைப்பு) அல்லது எரிப்பு (உரமாக்க)!!! என்றால் மட்டுமே நல்ல பிழைப்பு…
ஒரு திரைப்படத்தில் வந்த காட்சியைப்பார்த்தபோது:
திரைப்படம் : எதிர்நீச்சல்
காட்சி: மாது கைக்கடிகாரத்தைத் திருடிவிட்டார் என்று (மேலும் சில பல குற்றச்சாட்டுகளுடன்) கூறப்பட்டு அதை நம்பிக்கொண்டு ஒரு நல்ல நண்பனான நாயர் அவனை அடித்துவிடுவார். பிறகு உண்மை தெரிந்து மன்னிப்புக்கேட்பார். அப்போது மாது என்கிற கதாபாத்திரம், ஒரு சிறிய வசனம் பேசும். ”நண்பன் சாவதைகூட தாங்கிக்கொள்வேன். ஆனால் நட்பு சாவதை ஒரு நாளும் தாங்க முடியாது என்று”
விளைவு: கண்ணில் நீர். பார்த்துக்கொண்டிருந்த எனக்கு
ஒரு தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சியைப்பார்த்தபோது:
நிகழ்ச்சி: காதோடுதான் நான் பேசுவேன்
நிகழ்வு: ஆடி அடங்கும் வாழ்க்கையடா… ஆறடி நிலமே சொந்தமடா… பாடலும் பாடல் படமாக்கப்பட்ட விதமும். அந்தக்கருத்தும்.
விளைவு: கண்ணில் நீர். பார்த்துக்கொண்டிருந்த எனக்கு
ஓர் ஆவணப்படம் பார்த்தபோது:
ஆவணப்படம்: ஒரு கண்டுபிடிப்பைப்பற்றிய ஆவணப்படம். ஒருவருக்கு ஒரு கால் விபத்தின் போது பறிபோய்விட்டது. அதற்கு மாற்றாக செயற்கைக்கால் - மிக மெலிதான எடை குறைவான – பொருத்திவிடுகிறார்கள். அந்தக்கால் கொண்டு அவர் ஓடினார், மிதிவண்டி ஓட்டினார். மரம் ஏறினார்.
விளைவு: கண்ணில் நீர். பார்த்துக்கொண்டிருந்த எனக்கு
ஒரு தொலைபேசி அழைத்தபோது:
நிகழ்ச்சி: ஒரு தனிமையான நாள், மிகவும் வெறுமையாக உணர்ந்தேன். உணவு அருந்தக்கூட மனமின்றி இருட்டை மேய்ந்தபடி, முகட்டைப் பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தேன். என் மனது என் நண்பனுடன் / நணபர்களுடன் கோவையில் இருந்த நாட்களை மெல்ல அசைபோட்டது. அந்த நண்பனுடன் பேசினால் நன்றாக இருக்குமே என்று தோன்றியது. அவன் திரைகடல் ஓடி திரவியம் தேடிக்கொண்டிருப்பவன். எனக்கு எப்போதெல்லாம் மனக்கவலையும், மற்ற எந்தக்கவலை வந்தாலும் உடுக்கை இழந்தவன் கைப்போல ஆங்கே இடுக்கண் களைபவன். நேரம் நள்ளிரவாகியிருந்தது. எனவே நான் வேண்டாம் நாளை தகவல் மின்னஞ்சல் அல்லது குறுஞ்செய்தி அனுப்பலாம் என்றிருந்தேன். எப்படியோ உணர்ந்து அவனே கூப்பிட்டான். பேசினான். நான் நன்றாகத் தூங்க வழி செய்தான்.
விளைவு: கண்ணில் நீர். தூங்கப்போன எனக்கு.
செய்தித்தாள் படித்தபோது:
செய்தி: கொட்டும் மழையில், பெருக்கெடுக்கும் வெள்ளத்திலும், போதிய உணவின்றி, இயற்கை உபாதைகளைக் கழிக்க போதிய வசதியின்றி சொந்த மண்ணில் அவதிப்படும் சகமனிதர்களைப்பற்றி.
விளைவு: கண்ணில் நீர். பார்த்துக்கொண்டிருந்த எனக்கு
நானும், பார்த்து, படித்துக்கொண்டிருந்த கண்ணும், வடித்த கண்ணீரும் ஒன்று தான். ஆனால், உணர்வும், தாக்கமும் வேறு வேறு. ஒரு புறம் உணர்ச்சியின் வெளிப்பாடு, மறுபுறம் இயலாமையின் வேக்காடு.
சம்பவம் – 1
ஒரு நண்பரின் தாயார் நீண்டநாள் புற்றுநோய் போராட்டத்திற்குப்பிறகு காலமானார். அந்த இறுதிச்சடங்கிற்கு நாங்கள் குடும்பத்துடன் சென்று துக்கத்தைப்பகிர்ந்துகொண்டோம். அந்தச்சடங்கிற்கு இறந்தவரின் சகோதரிகள் இருவர் ஆசுதிரேலியாவில் இருந்து ஏறத்தாழ 30 ஆண்டுகள் கழித்து வந்திருந்தார்கள். அவர்களுக்கு தகவல் சொல்லப்பட்டபோதும், அவர்கள் விமானத்தில் பயணம் செய்துகொண்டிருந்தபோதும் சகோதரி நோயால் அவதிப்பட்டுகொண்டிருந்தார் என்பதே தகவல் மற்றும் உண்மையும் கூட. ஆனால் அவர்கள் இந்தியா வந்தடைந்தபோது இறந்த உடலைத்தான் பார்க்க நேரிட்டது. அவர்கள் இருவரும் அழுதது இப்போதும் மனதைக்கனக்கிறது.
இந்த நிகழ்வை என் அலுவலக சகாவிடம் பகிர்ந்துகொண்டேன். அவர் என் கருத்தை மறுதலித்தார். எப்படி 30 வருடம் பிரிந்தவர்கள் ஒரே நாளில் இழப்பைத்தாங்காமல் அழமுடியும். நான் மௌனமாக கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன்.
சம்பவம் – 2
சமீபத்தில், குடும்பத்துடன் பங்களூரு-ல் இருந்து வேலூருக்கு ஒரு நண்பர் வீட்டிற்கு செல்வதற்காக புகைவண்டிநிலையத்தில் காத்திருந்தோம். இரு சகோதரர்கள் மிக அன்னியோன்யமாக பேசிக்கொண்டதைக்கேட்க நேர்ந்தது. ஒருவர் மற்றவரிடம் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார் - “நான் இந்த இறப்பை எதிர்பார்த்துக்காத்திருந்தேன். நல்ல முறையில் தயாராகவே இருந்தேன். எனவே என்னை இந்த இழப்பு பாதிக்கவும் இல்லை நான் கலங்கவும் இல்லை” – என்று. மற்றவர் வெறும் மௌனத்துடன் கேட்டுக்கொண்டிருந்தார்.
இழப்பை – மனம் தாங்குமா? தவிக்குமா?
இழப்பு – தூரம் சார்ந்ததா?
இழப்பு – நேரம் சார்ந்ததா?
இழப்பு – பணம் சார்ந்ததா?
இழப்பு – பதவி சார்ந்ததா?
இழப்பு – உறவு சார்ந்ததா?
இழப்பு – உணர்வு சார்ந்ததோ? ஞாபகம் சார்ந்ததோ? பழக்கம் சார்ந்ததோ? மனம் புரியாமல் தவிக்கிறது.
எனக்குத்திருமணம் செய்யவேண்டும் என்ற முடிவிற்கு என் பெற்றோர் வந்தவுடன் என் உறவினர்கள், திருமண அமைப்பாளர்கள் என்று அனைவரிடமும் சொல்லிவைத்தாகிவிட்டது. நான் வேறு வெளிநாடு சென்றுவந்த மணமகன் அல்லவா? எத்தனை பெண்கள் புகைப்படங்கள், பிறந்தநாள், நேரக்கணக்குக்கள் அனைத்தும் பொருந்திப்பார்க்க, படிப்புப்பொருத்தம் பார்க்க என்று ஒரு ஐந்தாண்டுத்திட்டமிடலைவிட தடபுடலாக ஒரே கருத்துப்போட்டிதான். எனக்கு எல்லாவற்றிலும் உடன்பாடுதான்.
படித்தபெண் – சரி (அமைந்தது என்னைவிட படித்தபெண்).
வேலைக்குப்போகும் பெண் – இல்லை (கல்யாணத்துக்குப் பிறகு வேலைக்குப்போக விரும்பும் பெண்ணும் வேண்டாம்)
பெண்பார்க்கப்போனால் அந்தப்பெண்ணைத்தான் திருமணம் செய்துகொள்வேன். எனவே உங்கள் விசாரணைகளை முடித்துவிட்டு உங்களுக்கு (பெற்றோர்களுக்கு) அனைத்துவிதத்திலும் பொருந்தியிருந்தால் மட்டுமே நான் பார்த்து ஓரிரு வார்த்தைகள் பேசிவிட்டு என் முடிவை தெரிவிப்பேன் என்று திட்டவட்டமாகச்சொல்லிவிட்டேன். அப்படியே எல்லாம் நடந்தது. நானும் ஒன்றுக்குப்பலமுறை என் வருங்கால வாழ்க்கைத்துணையிடம் அவர்களுடைய சம்மதம் (முதுனிலைப்பட்டதாரியை வேலைக்கு அனுப்பமாட்டேன்) கேட்டு பெற்றுத் திருமணம் செய்துகொண்டோம்.
என் நண்பர்கள் அல்லது நலம் விரும்பிகள் என்னிடம் சொன்னவை இரண்டு:
1. நான் ஒரு பெண்ணடிமையாளன் (ஆணாதிக்கவாதி)
2. மனைவி வேலைக்குச்சென்றால் பணத்திற்குப்பஞ்சம் இருக்காது
மேலே சொன்னவைகள் சரியா? தவறா? உண்மையா? பொய்யா? எனக்குத்தெரியாது!
எனது திருமணம் - 1996
எங்கள் தொழிற்சாலையில் கிட்டத்தட்ட 400 ஊழியர்கள் என்னையும் சேர்த்து. அவற்றில் நாங்கள் அனைவரும் ஓர் குடும்பம் போல், நண்பர்களாக, நல்ல தோழர்களாக வாழ்ந்துவந்தோம். எனக்கும் இன்னும் சில சகாக்களுக்கும் அலுவலகத்தில் அலுவல் (தொழிற்கூடத்துக்குள் அல்ல). எங்கள் அலுவலகம் வரவேற்பறையின் மேல், முதல்தளத்தில் பரந்துவிரிந்து இருக்கும். அங்கே சில பெண் அதிகாரிகளும் பணிபுரிந்து வந்தார்கள். அனைவரும் திருமணம் ஆனவர்களே!! அவர்களும் எங்களுடன் நல்ல மரியாதைகலந்த நட்புனே பழகிவந்தனர். ஏனெனில் நானும் இன்னும் சிலரும் அவர்களது உயரதிகாரிகள்.
எங்கள் வேலை நேரம் சரியாக காலை 8.00 மணிக்கு தொடங்கும். எங்கள் தொழிற்சாலை நேரம் தவறுதலை மன்னிக்காது. அது யாராக இருந்தாலும் சரி. என்ன காரணமாக இருந்தாலும் சரி. ஒழுங்கு நடவடிக்கைதான்!
தினமும் காலையில் கோவை (கோயம்பத்தூர்) காந்திபுரம் பேருந்து நிலையத்தில் 7.00 மணி பேருந்தைப்பிடித்து, 7.45 மணிக்கு தென்னம்பாளையம் / அரசூர் வந்து எதிரிலிருக்கும் அக்கா கடையில் பொங்கலோ, இட்லியோ, தோசையோ சுடச்சுட, நாக்குப்புண்ணாகப்புண்ணாகச் சாப்பிட்டு நெடுஞ்சாலையைக்கடந்து நேரத்துக்கு அட்டையை ஓட்டையிடவேண்டும் 8.00 மணிக்குள். பேருந்து காந்திபுரத்தில் இருந்து புறப்படுவதால் எனக்கு இடம் கிடைத்துவிடும். அது பேருந்துநிலையத்தைவிட்டு வெளிவரும்போதே நிரம்பிவழியும் கூட்டம். நான் எப்போதும்போல் பயணச்சீட்டு வாங்கியவுடன் குட்டித்தூக்கம் போடத்தொடங்கிவிடுவேன். எல்லோருக்கும் என்மேல் பொறாமையுண்டு (காலிரண்டும் முன்னிருக்கையில் மடித்துமுட்டுக்கொடுத்தவுடன் தூக்கம் வந்து தாலாட்டுகிறதே இவனுக்கு இவ்வளவு சத்ததிற்கும் இடையில் என்று). ஆனாலும் சில நண்பர்கள் பா.நா. பாளையம், பீளமேடு, சித்ரா போன்ற நிறுத்தங்களில் ஏறுவர். என்னைத்தொந்தரவு செய்து எழுப்பிவிட்டு ஒரே அரட்டைதான். அவர்கள் ஏறும் நிறுத்தங்களில் படியில் இடம் கிடைப்பதே மிகவும் கடினம். இந்தப்பேருந்தைத்தவறவிட்டால் அன்று விடுமுறை எடுப்பதைத்தவிரவேறு வழியில்லை. எனவே தொங்கிக்கொண்டாவது வருவார்கள்.
அப்படி ஒரு நிறுத்தத்தில் அன்று நான் கண்டது இன்றும் நினைவில் உள்ளது. என் அலுவலகத்தில் பணிபுரியும் சகபெண் ஊழியர், நிறைமாத கர்ப்பிணி, 60 கி.மீ. வேகத்தில், வளைந்து, நெளிந்து, குதித்து, சென்றுகொண்டிருந்த பேருந்தில் படிக்கட்டில் தொங்கிக்கொண்டு 20 கி.மீ தூரம் பயணம் செய்து பணிபுரிய வந்துகொண்டிருந்தார்.
இந்நிகழ்ச்சி - 1994
கடந்த 18ஆம் தேதி (18.09.2009), ஒரு மிக முக்கியமான கருத்துரையாடல். நடத்தியது நமது நாட்டின் மிகச்சிறந்ததாகப்போற்றிக்கொள்ளும் ஒரு ஆங்கிலச் செய்தித்தொலைக்காட்சி.
என்ன பேசுகிறார்கள் எதைப்பற்றிக்கருத்துரையாடுகிறார்கள்?
மத்திய அமைச்சர் திரு. கபில் சிபல் அவர்கள் இனி அனைத்து மாநிலங்களின் கல்வி பயில்வித்தலில் ஒரு மொழியாக ஆங்கிலத்திலும் (உலக நாடுகளுக்கு ஒரு பாலமாக இருக்கும் என்பதால்) அடுத்ததாக இந்தியிலும் (இந்திய மாநிலங்களுக்கிடையில் ஒரு பாலமாக் இருக்கவைக்கலாம் என்ற எண்ணத்தில்) அப்புறம் மாநில மொழியிலும் கற்பிக்கவேண்டும். அதாவது எல்லா மாநிலங்களும் இப்போது இந்தியைப் பாடத்திட்டத்தினுள் சேர்த்தாக வேண்டும். இந்தக்கருத்தை அவர் சூட்சுமமாக /இலை மறை காயாக / ஒரு சிந்திக்கவேண்டிய மாற்றமாக முன் வைத்துள்ளார்.
இதைப்பற்றித்தான் அந்தத்தனியார் தொலைக்காட்சியில் கலந்துரையாடல். நம் நாடெங்கிலிருந்தும் நிறையப்பேர் அழைக்கப்பெற்றிருந்தார்கள். தோராயமாக 1 1/2 மணி நேர விவாதம். அனைவரும் பேசிய பேச்சுக்கள், பகிர்ந்து கொண்ட கருத்துக்கள் சில உண்மையாகவே நன்றாகவும், ஆழமாகவும் இருந்தது. இந்தி பேசுபவர்கள் மட்டுமன்றி, கன்னடம், உருது, துளு, மராத்தி என்று பணத்தாளில் அச்சடிக்கப்பெற்றிருக்கும் அனைத்து மொழி பேசுபவர்களும் தத்தமது கருத்துக்களைப்பகிர்ந்துகொண்டனர். இந்தக்கருத்தாய்வு முக்கால்வீசம் ஆங்கிலத்திலும், கால்வீசம் இதர மொழிகளிலும் அரங்கேற்றப்பட்டது.
இந்த நிகழ்ச்சியில் கல்தோன்றி மண்தோன்றா காலத்துமுன் தோன்றிய மூத்த குடியின் மொழியைப்பற்றிக் கருத்துரையும், கலந்துரையும் ஆற்ற அழைக்கபெற்று அதைச்செவ்வன செய்தவர் யார் தெரியுமா? கண்டுபிடியுங்கள் பார்ப்போம்!
மேற்கண்டவற்றில் ஏதாவதொன்றைத்தேர்வு செய்திருந்தீர்களானால், தாங்கள் நிகழ்காலத்தில் இல்லை என்பது திண்ணம். அல்லது இது போன்றதொலைக்காட்சிநிகழ்ச்சிகளைப்பார்க்க உங்களுக்கு வீட்டில் அனுமதியில்லை என்று பொருள்.
நாம் எல்லோரும் கண்டிப்பாகப்பெருமையடையவேண்டிய செய்தி என்னவென்றால், நமக்காக வரிந்துகட்டிக்கொண்டு பேசியவர் வேறுயாருமல்ல புகழ்பெற்ற தமிழ்(?)திரைப்பட நடிகை திருமதி. குசுபு சுந்தர் அவர்கள்.
வாழ்க தமிழ். வாழ்க இத்தகைய தொலைக்காட்சிகளின் நிகழ்ச்சிகள். வளர்க அவற்றின் தரம். அவர்களின் செய்திகளைப்பின்பற்றும் மக்களை ஏழாம் அறிவு ஆட்கொள்ளட்டும்.
கடவுள் எதிர்ப்பு. கடவுள் அவமதிப்பு. கடவுள் புறக்கணிப்பு. கடவுள் மறுப்பு. கடவுள் மறைப்பு.
தீண்டாமை எதிர்ப்பு. தீண்டாமை அழிப்பு. தீண்டாமை ஒழிப்பு. தீண்டாமை மறைப்பு. தீண்டாமை மன்னிப்பு.
மூடப்பழக்கம் எதிர்ப்பு. மூடப்பழக்கம் ஒழிப்பு. மூடப்பழக்கம் அழிப்பு. மூடப்பழக்கம் மறைப்பு. மூடப்பழக்கம் மன்னிப்பு.
பெண்ணடிமை எதிர்ப்பு. பெண்ணடிமை ஒழிப்பு. பெண்ணடிமை அழிப்பு. பெண்ணடிமை மறைப்பு. பெண்ணடிமை மன்னிப்பு.
மஞ்சள் துண்டுடித்தி, ஆழ்வார் பாடல்களைப்பாடி, ஒன்றிர்க்கும் அதிகமான மனைவியைக்கொண்டு, சாதிவாரியாக பதவிதந்து / பெற்று, கதராடையையும் – வண்ணக்கரைவேட்டியையும் ஆண்டொன்றுக்கு மாற்றிக்கொள்ளும் மாக்களிடம், மனிதன்கொள்ளும் பகுத்தறிவுப்பாசறையாக உருக்கொண்டு போற்றும் தமிழினம் இருக்கும் வரை பகுத்தறிவு தழைக்குமென்ற எண்ணம் வெறும் பேச்சாகத்தான் இருக்குமேயொழிய வழக்கில்வருவது மிக மிக அரிது.
பகுத்தறிவு:
நரகாசுரனைக்கொன்ற நாளைக்கொண்டாட வரும் பண்டிகை நாளுக்கு வாழ்த்து சொல்லக்கூடாது. (ஆனால் அன்று அனைத்து தொழிலாளர்களுக்கும் ஊதிய உயர்வு அல்லது ஊக்கத்தொகை வழங்கலாம்.)
ரம்சானுக்கும், இயேசு பிறந்தநாளுக்கும் வாழ்த்துத்தெரிவிக்கலாம். மசூதிக்கும் கூட போகலாம். யாருக்கும் தெரியாமல்(முக்காடு போட்டுக்கொண்டு - அதற்குத்தான் துண்டு இருக்கிறதே?) எதிகாலம் உரைப்பவர் சொல்லும் கோவிலுக்குச் செல்லலாம்.
இந்த சாதிக்கு அல்லது மதத்துக்கு ஒதுக்கீடு, அந்த சாதிக்கு அல்லது மதத்துக்கு உள் ஒதுக்கீடு என்று பிரித்தே வைத்திருக்கவேண்டும். சேர்ந்துவிட்டால் எப்படி ஓட்டைப்பிரிப்பது (வீட்டு ஓட்டையும், வாக்குகளையும்)
எந்தவொரு செயலைத்துவக்கும்போதும், அது புதிய சட்டசபைவளாகமாகட்டும், புதிய காவல்நிலையமாகட்டும், குளம் தூர்வாருவதாகட்டும், நல்ல நேரம் பார்த்தே – கும்பிட்டே ஆரம்பிக்கவேண்டும்.
எச்சரிக்கை:
பகுத்தறிவு என்ற போர்வையில் நாம் இன்று பார்த்துக்கொண்டிருப்ப்வையெல்லாமே பகட்டறிவுதான் என்று புரியும்வரை நமக்கு ஆறறிவு உள்ளது என்பதை ஏற்றுக்கொள்வது கடினமே?
வீட்டில் குழந்தைகள் சாதாரணமாக தொலைக்காட்சிப்பெட்டியை விடமாட்டார்கள். அவர்களுக்குப்பிடித்தமான கேளிக்கை, விளையாட்டு, பூகோளம், வரலாறு, இயற்கை, நாய், புலி, சிங்கம், காடு, மலை, வடிவேலு, விவேக், சிலந்தி மனிதன், எல்லாம் பார்க்க வேண்டும் என்று அடம் பிடிப்பார்கள். அழுவார்கள். என்றும் இல்லாத விதமாக அப்போது தான் நமக்குப்பிடித்த ஆங்கில திரைப்படங்கள் ஒளிபரப்பாகிக்கொண்டிருக்கும். என்ன செய்வது. குழந்தைகள் விரும்புகிறார்கள் என்று விட்டுவிடுகிறோம் எப்போதும் மனைவிக்கே விட்டுக்கொடுக்கிறோமே? இன்று குழந்தைகளுக்காக விட்டுக்கொடுப்போமே என்ற ஒரு வஞ்சம் கலந்த பெருமை.
ஆனால் மேலோட்டமாக கவனித்ததில், கடந்த சில மாதங்களாக இரவு 10 மணியானால் போதும் என் மகன் தனியாகப்படுக்க, தனியாக இருக்க மிகவும் அஞ்சுகிறான். தொலைக்காட்சியும் பார்க்க மறுக்கிறான். எனக்கோ மிக ஆச்சர்யம், அதிசயம்! இது மிக அரிது! அதுவும் குழந்தைகளுக்கு! ஏனென்றால் படுத்தவுடனே தூக்கம் வருவது குழந்தைகளுக்குத்தானே தவிர நமக்கல்ல! அந்த அச்சத்தை முன்னிட்டு இப்போதெல்லாம் அவர்களுடன் சேர்ந்து நானும் படுத்துக்கொள்கிற கட்டாயம்! இதனால் என்னுடைய மூன்றாம் ஆட்ட ஆங்கிலத்திரைப்படம் தடைப்பட்டுவிட்டது. என்ன செய்வது? இப்போதுதானே நாம் இப்படியெல்லாம் அவர்களுக்கு நம்மால் இயன்ற உதவிகளைச்செய்ய இயலும்? சிறிது காலத்திற்குப் பிறகு ந்ம்மைப் பக்கத்தில் அண்ட விடுவார்களா? என்ன? அப்போதெல்லாம் நாம் விரும்பிக்கேட்டால் கூட உங்களுக்கு வேறு வேலையில்லை என்றுதான் சொல்லப்ப்போகிறார்கள். எனவே இந்தச் சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்தி எனது அந்தக்கால அனுபவங்களைப் பகிர்ந்துகொள்கிறேன். அவர்களும் ஆவலாகக்கேட்டுக்கொண்டே தூங்கிவிடுகிறார்கள். அவ்வப்போது ஆச்சர்யப்படுகிறார்கள்!அவ்வப்போது நம்பவில்லை போலத்தெரிகிறது(?). ஆனாலும் விரும்பிக்கேட்கிறார்கள். சிரிக்கிறார்கள். எப்படி இருந்தாலும் த்னியாக, புலம்பெயர்ந்து (தாய் நாட்டிலேயேதான் – வேறு மானிலத்தில்) வாழும் எனக்கு இது ஒரு மிகப்பெரிய வாய்ப்பு. அதுமட்டும் அல்லாமல், சில சமயங்களில் என் வாரிசுகள் மைக்கேல் ஜாக்சன் போன்று ஆடிக்காண்பிப்பதையும், காகம் நீர் குடிக்கச்சிரமப்பட்ட கதையும், வலையில் சிக்கிய சிங்கத்தை எலி மீட்ட கதையும், மீண்டும் மீண்டும் கேட்டு, பார்த்து இரசிக்கிறேன்.
நேற்று மனைவியும், குழந்தைகளும் பக்கத்து வீட்டுக்குழந்தைக்கு(அண்ணா?) பிறந்த நாள் விழா கொண்டாடச் சென்றிருந்தார்கள். மணி இரவு 10. நான் பொழுது செல்லாமல் சுணக்கமாக இருந்ததால், கையை வைத்துக்கொண்டு வெறுமனே இருக்காமல், தொலைக்காட்சிப்பெட்டியை நோண்டினேன். எல்லா அலைவரிசைகளிலும், உண்மை (நிஜம்), குற்றம் – நடந்தது என்ன?, போன்ற நிகழ்ச்சிகள். என்ன சொல்கிறார்கள்? பார்ப்போமே? அம்மாவே குழந்தையைக்கடத்துவது, அப்பாவே குழந்தையைக்கொல்வது, கடவுளின் அடியவர்கள் என்பவர்கள் கும்பிடுகிறோம் என்று சொல்லி ஆட்டைக்கடிப்பது, கோழியைக்கடிப்பது, பேய் வந்தவர்களின் முடியை வெட்டி மரத்திலடித்து கட்டுப்படுத்துவது. இன்னும் இங்கு நான் சொல்ல விரும்பாத சொல்லக்கூடாத செய்திகள்? எல்லாம் நம் தலையெழுத்து! பணம் கொடுத்து (தொலைக்காட்சிப்பெட்டி, டாடாவானம்<TATASKY>, பெட்டியை வைக்க ஒரு மரப்பெட்டி) தலைவலியை வாங்கிக்கொள்கிறோம்.
தொலைக்காட்சிப்பெட்டியா? பூச்சாண்டிப்பெட்டியா?
| நேற்று | ஆண்டு 1979 இட்லி சாப்பிட வேண்டும் என்று அம்மாவிடம் சொன்னேன். ஒரு ஆண்டிற்கும் அதிகம் இருக்கும் வீட்டில் செய்து சாப்பிட்டு. முதல் நாளே அரிசியையும், உளுத்தம்பருப்பையும், வெந்தயத்தையும் ஊறவைத்து விட்டு தூங்கிவிட்டோம். அடுத்த நாள் அம்மா ஆட்டுக்கல்லில் அரிசியை இட்டு நீர் ஊற்றி சுற்ற, நானும் என் தம்பியும் தள்ளிவிட என்று மாவு ஆட்டி இரவு புளிக்கவிட்டோம். அதற்கும் அடுத்த நாள் வீட்டில் அனைவரும் பொங்கிய மாவை எடுத்து கலக்கி இட்லி ஊற்றி சாப்பிட்டோம். தேங்காய் துவையல் மட்டும் தான் தொட்டுக்கொள்ள. என்ன சுவை! என்ன சுவை! |
| இன்று | ஆண்டு 2009 இட்லி சாப்பிட வேண்டும் என்று தன் அம்மாவிடம் சொன்னான் என் மகன். இப்போதெல்லாம் வாரத்திற்கு மூன்று முறை இட்லி சாப்பிடுகிறோம். முதல் நாளே அரிசியையும், உளுத்தம்பருப்பையும், வெந்தயத்தையும் ஊறவைத்து விட்டு தூங்கிவிட்டோம். அடுத்த நாள் என் மனைவி மின்சார ஆட்டுக்கல்லில் மாவு ஆட்டி இரவு புளிக்கவிட்டார்கள். அதற்கும் அடுத்த நாள் காலை இட்லி ஊற்றி சாப்பிட்டோம். சாம்பார், தேங்காய் துவையல், இட்லிதூள், இன்னும் என்ன என்னவோ தொட்டுக்கொள்ள. நாக்குக்குச்சுவைதான்! மனத்துக்கு எங்கே சுவை? |
| நாளை | ???????? |
என்னைப்பற்றி:
ஆறடி மனிதன் (அளவுகோல் காட்டியது)
ஆறறிவு (?)
அழகானவன் (என் தாய் எப்போதும் சொல்வது)
அறிவுள்ளவன் (என் தந்தை என்னைத்தவிர மற்றவர்களிடம் சொல்வது)
கடின உழைப்பாளி (என் தம்பி அனைவரிடமும் சொல்வது)
எதைக்கேட்டாலும் வாங்கித்தருபவர் (என் குழந்தைகள் சொல்வது)
எந்த வேலையையும் முற்றிலுமாக செய்யக்கூடியவர் (அலுவலகத்தில் சொல்வது)
எப்போதும் நம்பலாம். எதற்கும் நம்பலாம் (நண்பர்கள் சொல்வது)
பிழைக்கதெரியாதவர் (மனைவி சொல்வது)
எது உண்மை? (நான் கேட்பது)
